Popatrzcie czym się różni 65XE od 130XE na tej samej płycie. Podejrzewam, że w bogatszych krajach można było sprzedać ten sam komputer za znacznie większą kasę, to leciały 130, a w krajach biedniejszych dano możliwość kupienia taniej, czyli w cenie normalnej 65XE, żeby wyglądało, że się czymś to niby różni:-) Oczywiście dla userów się różniło, ale w produkcji? Jeden pies.

To prawda. GTIA "wadliwe" niekoniecznie są "wadliwe". Nieraz zaczynają być "wadliwe" jak się do kompa rozszerzeń podokłada, a mimo to są sprawne bez nich, albo po przełożeniu do innego kompa.

Ooo... no to nie wiedziałem. Kiedyś szukałem i nie znalazłem wzmianki o istnieniu 65XE bez ECI w wersji NTSC. A szukałem, bo przerabiałem sobie płytę z PAL na NTSC i mam taką przerobioną, myślałem, że jest jedyna na świecie, teraz wiem że jednak nie:-)

Mi się tak samo wydaje, a zwłaszcza na pewno tak się wydaje tym nostalgicznym userom. Pewnie jakiś mały procent nostalgicznych doczyta w necie że są gry wymagające stereo, albo więcej RAM-u, no to dla nich są idealne rozwiązania typu AVG czy SUB, ale rozwijanie tych technologii w nieskończoność i dokładanie wydumanych ficzerów, to już chyba raczej mrzonka konstruktorów aniżeli faktyczne potrzeby userów.

Tak jak dely mówi: to urządzenie ma inną naturę niż tu oceniacie. Wypowiedziały się osoby, które już wszystko mają. Tymczasem nowe urządzenie, o którym mowa, dodaje 1MB, Pokeya stereo i wczytywaczkę wszelakich formatów - a to wszystko w jednym zgrabnym kombajnie. Bierzemy gołe stockowe Atari, podłączamy NA ZEWNĄTRZ jedno pudełko i mamy nagle kompletnie wszystko to, co dotychczas wymagało grzebania, lutowania, umiejętności i walki z uruchomieniem. Na obecny moment to jest jedyne takie urządzenie i nie ma kompletnie żadnej konkurencji z takimi możliwościami. Tak że pomimo że mi się osobiście nie przyda i nie potrzebuję, to oceniam to jako rewelacyjną rewelację - parafrazując klasyka:-)

W dawnych czasach była reguła, że zwykle na spację była pauza, ale niektóre gry nie miały takiej opcji, co bardzo mnie irytowało już w tamtych czasach. Moim zdaniem pauza w grach powinna faktycznie być zawsze - chyba że jest to gra, w której nie ucieka czas i są miejsca gdzie można się bezpiecznie zatrzymać i sobie po prostu stać.

Wyłączanie muzyki, to już opcja zależna od kontekstu - jak ma uzasadnienie i twórca chce dać taką możliwość, to może być, a jak nie ma muzyka związku z grą, tylko została dołożona żeby była i żeby gracz miał jej słuchać "bo tak", to ja bym w ogóle nie rozważał dawania możliwości wyłączenia muzyki, tylko bym po prostu tą muzykę z gry wywalił. Dlatego np. słusznie, że w Robbo nie ma muzyki - tam słychać efekty dźwiękowe spoza ekranu, co buduje klimat danej planety i tak jest super. W Misji i Fredzie muzyka nie powinna się znaleźć w ogóle, bo jest z czapki - pomimo, że muzyczki fajne, to do słuchania osobno, a nie do tych gier. Ale już np. w Lasermanii świetnie są muzyczki dopasowane do gry i nie wyobrażam sobie grać w Lasermanię bez tych muzyczek.

@bocianu, zgoda. Ale wszystkie argumenty, które podałeś, można by odnieść też identycznie do grafiki. Czyli "muzyka może męczyć, możemy mieć jej dość" - tak samo jest z grafiką - powtarzające się w kółko elementy graficzne też męczą i nudzą. Ale czy w związku z tym wyłącza się grafikę? Nie - projektuje się nowe różnorodne elementy graficzne, żeby całość urozmaicić i ten efekt znużenia wyeliminować. To samo można zrobić w muzyce - a nawet trzeba. Np. robi się kolejne komnaty z innym wystrojem graficznym - tak samo można zmienić muzykę w kolejnych lokacjach. Techniki są różne.

"Tolerancja na akordy septymowe" też jest porównywalna z grafiką. Może jakieś kolory się komuś w grze nie podobają i go męczą na dłuższą metę? Czy zrobić w grach przełączniki w opcjach, żeby można było sobie dowolnie ustawiać kolory, albo niektóre wyłączyć? Kwestia odpowiedzenia sobie na pytanie, czy twórca robi muzykę dla siebie czy dla odbiorców. Jak sobie zda z tego sprawę, to może sam z siebie zrobi muzykę tak, żeby była dobrą częścią całości?

W Dude Story zaplanowałem muzykę podczas całej rozgrywki. Ta muzyka nie jest jeszcze gotowa, bo jest tylko częściowo zrobiona i jest jej na razie mało. Od początku miałem plan, żeby muzyka zmieniała się w poszczególnych lokacjach i była dopasowana do klimatu tychże. Dodatkowo będzie kilka zabiegów różnicujących ewentualną monotonię, czy też powodujących, że muzyka staje się nieprzyciągającym zbytnio uwagi tłem. W przeciwieństwie do bardzo wielu twórców gier, ja myślę o tym na etapie projektowania całości. Nie zamierzam robić w grze wyłącznika do muzyki, bo ona będzie ważna w grze, jest istotna z punktu widzenia gry jako dzieło twórcze. Zobaczycie jednak jak to będzie w tej grze mojej zrealizowane i wtedy jestem ciekaw czy będą negatywne oceny całości jakiekolwiek. No cóż, zobaczymy:-)

@ccwrc, tworząc grę testuję ją na kilku osobach, w tym również na dzieciach. Staram się żeby poziom trudności był "w sam raz" - czyli taki, żeby nie dało się przejść za pierwszym razem i trzeba było trochę uważać podczas gry co się robi, a nie w tym czasie oglądać jeszcze telewizję, czytać książkę, czy drapać się po dupie. Przy kolizjach np. staram się zostawiać tolerancję, nie lubię pixel perfect. To samo przy skokach, żeby się dało bez problemu doskoczyć, a nie trzeba było skakać z ostatniego piksela perfekcyjnie wychylając joya na ukos. Akurat Dude Story jest jeszcze w trakcie tworzenia i tam wiele rzeczy jest już dopracowanych i poprawionych, ale szczegóły jeszcze są i będą dopieszczane, więc chodziło mi tylko o to, że na razie nie bardzo to może podlegać ocenie. Z drugiej strony jakaś trudność w grze musi występować, bo przecież o to chodzi w grze, żeby było trzeba się z nią trochę pozmagać zanim się ją uda ukończyć. Czyli trzeba najpierw ileś razy zginąć i zaczynać od nowa, zanim się odkryje zależności, znajdzie drogę, nauczy, wyćwiczy.
Borsuk narzekał, że coś tam mu było za trudno, ale jednocześnie doszedł do wszystkich lokacji dostępnych w danym momencie, przy czym gadał se z ludźmi w tym czasie, nie starał się za mocno, po prostu szedł i zrobił to za jednym życiem, a miał ich przecież trzy. Czyli jak to ocenić? Chyba trzeba podnieść stopień trudności, a nie go obniżyć?

Wiem, że tutaj jest wątek o innej grze, ale jest to chyba na temat, bo dotyczy samego równoważenia trudności gry. Trzeba grę przetestować na kilku osobach, których styl grania się zna i nie słuchać ich co mówią, tylko wyciągnąć własne wnioski z tego co mówią. Skrajne przypadki należy odrzucać całkowicie i tyle.

Co do muzyki: @mono, masz rację, z resztą wszyscy macie, w temacie tego, że muzyka może być męcząca. Ale wiecie dlaczego tak jest? Otóż nie dlatego, że sam pomysł muzyki podczas rozgrywki jest zły, tylko dlatego, że 90% (na oko znowu) muzyki tworzonej przez tak zwanych muzyków, to jest chłam, żenada, i brak jakiejkolwiek predyspozycji do tego żeby te osoby w ogóle tworzyły muzykę. Sorry, ale jak kolejny raz słyszę od takich ludzi, że Pokey fałszuje bo tak musi być, to mi się mdło robi. Jest też jeszcze kategoria taka, że są np. dobre muzyczki, ale dopchnięte do gry na siłę zamiast być napisanym specjalnie do gry i wpasowanym w klimat gry. Np wspomniane muzyczki w Misji i Fredzie są dobre, ale gry te bez tych muzyczek są lepsze, bo muzyczki są tam wlepione ni z gruchy ni z pietruchy. Niestety dziś nadal tak często jest: jak ktoś robi grę, to nieraz prosi jakiegoś muzyka o muzyczkę, a ten nie wczuje się w samą grę i nie robi tego pod nią stricte, tylko wybierze coś z przepastnej szuflady, no i jest. Albo da kilka muzyczek z szuflady i powie autorowi gry "wybierz sobie co ci się podoba". Mamy masę gier, w których są świetne muzyczki, ale nie są związane z grą po prostu. Zobaczcie jak jest w demach - tam najczęściej twórca stara się spasować muzyczkę z efektami wizualnymi i tworzy to całość. Czy np. ktoś pragnie mieć możliwość oglądania dema Numen bez muzyki? Nie, bo to całość jest. A w grach też to powinna być całość jeśli jest taki zamysł twórczy. Skąd w ogóle dyskusja o tym, żeby móc wyłączać muzyczki w grach? Ja myślę, że właśnie stąd, że bardzo znaczna ilość gier ma te muzyczki po prostu do dupy. A nawet jak ma dobre muzyczki, to nie są one związane z grą i i tak jest do dupy.

Jasna sprawa, że Odyn1ec rysuje świetnie, niemniej jednak oprogramowanie tego żeby się dało w grze przemieszczać tyle spritów i kolorów po całym ekranie w dowolny sposób, to jest druga połowa zasługi moim zdaniem, więc liczy się tandem rysunku i kodu w tym wypadku:-)

Super że są dalsze plany na kolejne gry, tak trzymać!

Spoko, wszystko co piszesz ma sens, widać że to jest wszystko przemyślane. Bardzo fajnie. Ja tylko napisałem, że mi się ta koncepcja ze ślepymi levelami nie spodobała, ale masz rację, że jedynie dwa takie levele na całą grę stanowią ciekawy przerywnik jednostajności, więc pomysł dobry. Mi się to nie spodobało przede wszystkim dlatego, że grając pierwszy raz jak zobaczyłem taki level, to obawiałem się że będzie takich więcej. Gdyby ich było więcej, to bym się zniechęcił, ale jak są tylko dwa, to tak jak mówię, jest to fajna odskocznia od rutyny i urozmaicenie.

Może każdy ma inne podejście, może każdy ma słuszne pod jakimiś względami:-) Osobiście tylko w jednej Atarce z pamięciami 1-bit wylutowałem wszystkie kości jak leci. Była to Atarka, w której nie wiadomo co było uszkodzone, a uszkodzonych było kilka scalaków, więc wylutowałem wszystkie kości, żeby się upewnić że to nie RAM. W każdym innym przypadku, jeśli dość wyraźnym podejrzeniem był padnięty RAM, to albo była grzejąca się kość i tą dokładnie tylko wymieniałem, albo jak nie wiadomo która, to sobie po kolei robiłem i tylko do momentu znalezienia tej uszkodzonej. Moje zdanie jest takie, że nie dość, że wylutowywanie wszystkiego z płyty to jest kupa niepotrzebnej pracy, to jeszcze istnieje ryzyko uszkodzeń płyty (ścieżek, przelotek) w czasie wylutowywania. Owszem, na niektórych płytach jest bardzo łatwo wylutować scalaki (czasem jest przyjemny stop cyny i dobrej jakości ścieżki), ale czasem jest na prawdę trudno to zrobić (niektóre egzemplarze mają twardszy stop cyny, a do tego nieraz przelotki się trzymają w płycie na słowo honoru, a ścieżki już fabrycznie odłażą od laminatu). Nie ma reguły, każdy egzemplarz Atari ma tą płytę lepszą lub gorszą, więc trzeba rozsądnie po prostu do tego podchodzić - tak uważam. Owszem, również zgadzam się że być może pamięci MT są bardziej awaryjne niż inne, niemniej jednak bawimy się 40-letnim sprzętem a on nadal działa. Mamy Atarki nawet i z takimi pamięciami i one nadal działają. Dlatego nie demonizował bym tego aż tak bardzo. A że coś pada po 40 latach? Czy kogoś to dziwi?

Nigdy z tym nie miałem potrzeby nic kombinować, ale dwa pomysły warte rozważenia i ewentualnie wypróbowania mam dla tych, którzy coś tam muszą pogrzebać z tą diodą.

1. Jeśli brak gumek przewodzących, to być może da się takie gumki dorobić z gumek do pilotów. W sprzedaży są dostępne za grosze takie gumki do naprawy pilotów RTV, być może dało by się je jakoś dopasować, przyciąć itp.

2. Dioda klawiatury jest przyczyną przyspieszonego utleniania się ścieżki masy, która jest wspólna dla tejże diody oraz klawiszy funkcyjnych. Ponieważ do diody cały czas płynie prąd przez tą ścieżkę, to ona się utlenia szybciej niż pozostałe ścieżki folii klawiatury, co skutkuje znaną i powszechną awarią polegająca na niedziałaniu klawiszy funkcyjnych w starej klawiaturze. Dlatego jeżeli trzeba coś z tą diodą i tak kombinować i nie za bardzo jest ją jak podłączyć np. z powodu braku gumek, albo innego uszkodzenia w tej okolicy, to może warto przemyśleć poprowadzenie dla diody odrębnych cienkich kabelków i wyprowadzenie ich jakoś przy złączu klawiatury, dorobieniu jakiegoś konektorka i drugiego na płycie czy coś, żeby po prostu ominąć folię klawiatury i podłączyć diodę bezpośrednio. Takie połączenie może mało eleganckie, ale na pewno przedłuży żywotność folii klawiatury. Z drugiej strony folie dostępne są (a przynajmniej były) u Simiusa, a te nowe przez niego zaprojektowane mają poprawioną tą ścieżkę masy tak, że do diody idzie tam osobna ścieżka i nie powoduje w przyszłości problemów z klawiszami funkcyjnymi.

To taka dygresja przy okazji.