Oto prawdziwy smok, przynajmniej wśród kasetowców:

Zdjęcie posiada rozdzielczość 2500 x 920, więc można dokładnie sobie go obejrzeć. Posiada autorewers. Jednakże problem z autorewersem jest taki, że dla każdego z kierunków występują różnice w działaniu mechanizmu objawiające się m.in. nieco innym ustawieniem skosu głowicy odczytującej. W zwykłych magnetofonach nie ma to większego znaczenia, bo dźwięk i tak nie jest doskonały. Inaczej sprawa ma się z magnetofonami wysokiej klasy, nie wspominając nawet o hi-end. Akai rozwiązało ten problem, stosując głowicę obracającą się o 180 stopni z dwiema śrubami do ustawiania skosu, oddzielnie dla każdego kierunku. Cała operacja zmiany kierunku trwa mniej niż jedną sekundę. Nakamichi w „Dragonie” zastosowało dość złożony system korygowania głowicy:

...a w późniejszych konstrukcjach autorewers jednokierunkowy. Jak to możliwe? Po prostu  kieszeń kasety wysuwała się, kaseta na specjalnym talerzu była obracana o 180 stopni, po czym kieszeń się zamykała i była odtwarzana druga strona kasety bez zmiany kierunku przesuwu taśmy.

Złoty Nakamichi z limitowanej serii:

A to już obecny produkt Nakamichi:

Niestety nie jest to już te Nakamichi co dawniej. Obecnie to chińska firma.

Jeśli nie ma śladu w Polsce, to do jakiego kraju paczka poszła? Może sprzedawca coś pokręcił.

Z Wikipedii wynika, że UK Mail działa tylko na terenie Wielkiej Brytanii, to by wyjaśniało, dlaczego nie dostarczyli paczki do Polski...

Do magnetofonu na 120V potrzebny będzie zasilacz transformatorowy (upewnij się przy zakupie) 230V na 110-120V. Nie kupuj konwertera (lekki), nie nadaje się i też może uszkodzić magnetofon, ale po jakimś czasie eksploatacji.

Link, który podał Duddie, to prawdopodobnie jest konwerter (tak wynika z opisu). Ten wydaje się być dobry: http://allegro.pl/transformator-230v-11 … 94590.html

Te magnetofony z dodatkowym bolcem mogą być na 240V, sprawdź na tabliczce na spodzie. W takim przypadku wystarczy obciąć oryginalny wtyk i założyć polski. Powinny być dostępne ładne, płaskie w sklepie z częściami elektronicznymi. Tam też możesz popytać o wspomniany wyżej zasilacz. Wystarczy o mocy ok. 50 watów.

Jeśli poruszamy się w obszarze sprzętu powszechnego użytku, to dla zwykłego użytkownika nie było możliwości nagrywania. Obie nagrywarki na zdjęciu to sprzęty profesjonalne. Używane były między innymi w stacjach telewizyjnych do szybkiej edycji materiału wideo lub do prezentacji wybranych fragmentów materiału w programach na żywo (np. transmisje sportowe). Tego nie mogły zapewnić ówczesne magnetowidy. Czas nagrania na jednej stronie płyty dla NTSC wahał się w granicach 30-40 minut.
Ten Pioneer kosztował w Anglii 25000 funtów, a płyta do wielokrotnego zapisu 800£. Nagranie jednego filmu kosztowałoby nas 1600£. Ponoć płyta miała trwałość miliona cykli zapisu i odczytu.

Jest już wersja 1.40 ATB, szczegóły w zaktualizowanym poście #1.

Gdybyś był fanem CED, to wygląd strony nie byłby ważny :)

Trudno byłoby poznać ten system, bo był rozpowszechniony praktycznie tylko w USA i Wielkiej Brytanii w pierwszej połowie lat 80. Choć „rozpowszechniony” to może zbyt mocne słowo. 

Odczyt płyt odbywał się mechanicznie, podobnie jak w gramofonie (płyta również miała 30 cm), z tą różnicą, że sygnałem była zmiana pojemności między przewodzącą płytą a specjalną elektrodą przymocowaną do igły. Zapis był na obu stronach płyty, co łącznie dawało 150 minut w systemie PAL, 128 minut w NTSC. Możliwe było „przewijanie z podglądem”, czyli szybkie odtwarzanie do przodu i tyłu, a także pauza, jednak w jej trakcie obraz nie był wyświetlany. Płyta znajdowała się w specjalnej kopercie, która była wyjmowana po umieszczeniu w odtwarzaczu. Nacisk igły na płytę wynosił zaledwie 65 mg. Wadą systemu był kontakt mechaniczny i wrażliwość na kurz. Nagranie bez zauważalnego pogorszenia jakości można było odtworzyć 400 – 500 razy, a i igła wymagała co jakiś czas wymiany. Prace nad CED rozpoczęły się w RCA 1964 roku, jednak problemy techniczne, a zwłaszcza błędy w zrządzaniu projektem spowodowały, że CED ujrzał światło dzienne bardzo późno, dopiero w 1981 roku. Wtedy musiał już konkurować z magnetowidami i w szczególności z Laser Dyskiem. Tej konkurencji wygrać nie mógł. Rozdzielczość obrazu była podobna jak w VHS, ale ze względu na bardziej liniowe przenoszenie pasma wizji jakość była lepsza, gorsza jednak niż w LD, który to ostatecznie pogrążył w 1984 ten system. Gdyby został wprowadzony, jak planowano około 1977 roku, to kto wie, jak potoczyłyby się jego losy.

Mimo małej popularności CED ma nadal swoich fanów, nawet forum dyskusyjne na którym sporo się dzieje. Dostępnych jest wiele tytułów z filmami wydanymi w latach 1981-86.

Uzupełnienie:
Jak wyglądało ładowanie płyty można zobaczyć na tym filmiku (niestety, kiepska jakość).

Uzupełnienie 2:
Jeszcze jeden filmik: https://youtu.be/zsB31I5TCG8
...i jeszcze... https://youtu.be/MqWlcgGG7DE
- Co piszczy w środku: https://youtu.be/XoTc9l7ObHY

To chyba powinno nazywać się "dwustronny" a nie dwukasetowy ;)

@thePink, coś złego stało się z Twoim zdjęciem, więc jeszcze raz WM-W800:

To proste. Typowa kaseta bez przekładania grała około 30 min. 3x30min=1,5 godziny bez dotykania magnetofonu.

[zdublowany post]

Niestety, mechanizm był tylko jeden, przesuwał się albo on albo podajnik z kasetami.