Jest tylko jeden sterownik specjalny dedykowany napisany przez Putnika. Nie ma żadnych innych sterowników. Urządzenie nie bootuje automatycznie ponieważ jest nietypowe i Atari nie zobaczy tego urządzenia dopóki nie uruchomimy tego specjalistycznego sterownika.

Ten sterownik można odpalać z dyskietki, można też odpalać z kartridża, bo robiłem to. Da się wrzucić na dyskietce w autostart sterownik i wtedy odpali się od razu przy starcie systemu i mamy dysk widoczny. Z tym że nie da się zrobić (a przynajmniej mi się to nie udało) tak, żeby sterownik odpalał się automatycznie z kartridża.
Już tłumaczę dlaczego tak jest:

Jak się tym bawiłem z użyciem kartridża uniwersalnego mojego projektu, to wychodziło na to, że kartridż w ST działać może w takim trybie, że może pokazać się jako urządzenie c (małe c dla odróżnienia od dużego C będącego partycją dysku). W takim wypadku najpierw uruchamia się GEM i wtedy pojawia nam się literka małe c na pulpicie i normalnie wchodzimy sobie w ten c, tam możemy mieć dowolne pliki i wówczas możemy uruchomić stamtąd sterownik i to działa, mamy wtedy dysk widoczny. Niestety na kartridżu widocznym w taki sposób jako c nie da się zrobić żadnego autostartu, więc musimy odpalać ręcznie taki sterownik czy też inne programy. Jest jeszcze jedno ograniczenie: z litery c da się tylko odpalać programy jednoplikowe - ale nasz drajwer jest jednoplikowy, więc działa ok.

Inny tryb pracy kartridża działa tak, że możemy mieć na nim program, który uruchomi się z kartridża w sposób automatyczny. Tutaj z kolei jest inny problem: jeżeli kartridż działa w trybie automatycznego startowania z niego programu, to TOS uruchamia ten kartridż zanim uruchomi GEM i już później tego GEM-a nie uruchomi. Robiłem tak też, ale efekt wtedy jest taki, że driver się odpala, widzi dysk, ale następnie zostajemy w tym ekranie drivera i dalej już się nic nie dzieje, bo nie ma GEM-a.

Ja obstawiam, że to nie tyle wina tego czy jest to GAL czy ATF, tylko raczej drobne niuanse czasowe w całym układzie, włączywszy w to konkretne egzemplarze pamięci, GAL-a, ATF-a, połączenia jednego z drugim itp. itd.

Bardzo stare Sandiski nie mają, na pewno mają wszystkie Sandiski z serii Ultra II i takie zalecał używać Putnik, i na takich też testowaliśmy wszyscy. Sandisk Ultra II były robione w pojemnościach 512(rzadko spotykane), 1GB, 2GB, 4GB - to w tych starszych wersjach, one są czarne z białymi i czerwonymi napisami, a współczesne są w pojemnościach od 4GB wzwyż i mają srebrne naklejki, ale nie wiem czy te najwspółcześniejsze ktoś testował.

Spoko, fajnie wyszło.
W załącznikach udostępniam projekcik płytki w Eagle i zdjęcia mojego pierwowzoru, którego sobie złożyłem bez obudowy.

To może byś podsumował co było, jak rozwiązałeś temat itd.?

W Poznaniu kody odrębne ma każda ulica lub osiedle, w dodatku jest taki podział, że po jednej stronie Warty wszystkie kody zaczynają się na 60, a po drugiej stronie Warty na 61. Tak że w samym Poznaniu dało by się zidentyfikować bez problemu po kodzie. Ale już w okolicznych wioskach nie jest tak różowo. Mieszkam w tzw. sypialni Poznania, czyli wiosce przyklejonej do miasta, no i tutaj gdzie mieszkam, to pod jednym kodem pocztowym jest chyba ze 4 lub 5 wiosek podpiętych, a w tych wioskach ulice mają swoje nazwy i te nazwy ulic się powtarzają w każdej z wiosek. Np. ulica Poznańska jest w każdej z nich:-)

Tak, dokładnie, mi się te płytki skończyły, natomiast zostało chyba jeszcze kilka kompletów u kolegi _kriss_
Proszę brać od niego aż się nie skończą, jak się u niego skończą, to dawać mi znać, coś wykombinuję dalej.

A czego konkretnie się spodziewałeś na instrukcji obrazkowej? Przecież na schemacie jest wszystko narysowane, czego jeszcze Ci brakuje?

Ja też się dołączę do słów uznania:-) tOri już trzaska te muzyczne kartridże hurtowo:-)

Miałbym propozycję: przydało by się zebrać w jakimś jednym miejscu obok siebie wszystkie te carty na stronie w taki sposób, żeby można było kliknąć i posłuchać jakiegoś fragmentu muzyczki z każdego z nich. Na ten moment jest tego już sporo, a żeby zobaczyć (czy raczej usłyszeć) co to może i do czego służy, to trzeba by najpierw zbudować sobie toto w ciemno chyba.

Nie da Ci nikt tutaj rozwiązania na tacy, bo to nie jest takie proste. Albo przeanalizujesz układ i będziesz wiedział jak ma działać i gdzie jakie sygnały są spodziewane i wtedy porównasz to z tym co zobaczysz na oscyloskopie (albo lepiej na analizatorze logicznym), albo będziesz z tym walczył w ciemno metodą prób i błędów. Wynik końcowy niewiadomy.

Moja rada jest taka: rozmontuj to i zbuduj sobie normalne rozszerzenie na tej pamięci SRAM. Normalne w sensie że podłącz SRAM tak jak się podłącza SRAM, a nie buduj emulatora DRAM na SRAM. Taki emulator to fajne podejście eksperymentalne, ale dla kogoś kto będzie to eksperymentalnie potrafił ogarnąć i dla kogoś, dla kogo eksperymenty same w sobie są celem a nie rozszerzenie pamięci w celach użytkowych.

Gotowe rozwiązanie 512k na pamięci SRAM masz tutaj sprawdzone i działające:
https://www.horus.com/~hias/atari/#sram512k

A tutaj masz relację z budowy swojej wersji tego rozszerzenia przez pancio.net:
http://www.atari.org.pl/forum/viewtopic.php?id=15938

No to trochę teraz zaczyna wychodzić sytuacja, jak z chodzeniem do kilku lekarzy jednocześnie:-) Każdy powie Ci coś innego i każdy będzie miał w tym jakąś tam swoją rację, a Ty nadal nie będziesz wiedział na co jesteś chory:-)
Musisz przyjąć jedną zasadę ogólną: Atari jest bardzo kapryśne ze względu na taką a nie inną konstrukcję, i walka z tego rodzaju problemami jakie teraz masz jest nieodzowną częścią budowy wszelkich rozszerzeń, a rozwiązań uniwersalnych po prostu nie ma.

Z temperaturami trzeba mieć przede wszystkim doświadczenie i wyczucie, których należy się najpierw nauczyć na jakimś złomie, a dopiero brać się za zabytkowy sprzęt, który łatwo jest zniszczyć, a to już niestety nieodwracalne. W każdym sprzęcie lutowniczym trzeba wyczuć jakich temperatur do czego używać. Zależy to od używanej kolby, rodzajów grotów, nawet od temperatury otoczenia, czasów grzania, grubości ścieżek, rodzaju stopu (np. każda płyta Atari ma inny stop). Istotna też jest bezwładność temperaturowa na grocie i szybkość osiągania temperatury przy podgrzewaniu, maksymalna moc lutownicy, czyli wszystko to co wpływa na jakość stabilizacji temperatury.
Powodzenia przy treningach.