"Nietolerancja"
Tłok i ścisk w autobusie był trudny do zniesienia. W dodatku było gorąco, co wcale nie pomagało pasażerom w zachowaniu zimnej krwi.
Pojazd zatrzymał się na kolejnym przystanku, a do wnętrza weszła rodzina z wózkiem dziecięcym.
— Panie! — rzuciła kobieta jazgotliwie — Idź pan stąd, tu jest miejsce dla matek z dziećmi!!
Mężczyzna ze słuchawkami na uszach odwrócił sie dopiero, gdy mąż kobiety poklepał go po ramieniu.
— Tak, pan, pan! — zaskowytała ponownie napastliwa pasażerka, napi* wózkiem tak energicznie, że dziecko zaczęło kwilić — Proszę zrobić dla nas miejsce!!!
Atakowany pasażer, zmęczony ściskiem, temperaturą oraz rażącym prostactwem kobiety spokojnie odpowiedział:
— Skąd mogę wiedzieć, że w tym wózku ma pani dziecko? Nic nie mówi, wciąż tylko leży i coś tam miauczy. Równie dobrze mógłby to byc ogolony kot.
Kobietę zatkało. Jednakże tylko na krótką chwilę:
— Co?! Ależ to cham! Słyszeliście ludzie?!! Wariat! To wariat! — wrzeszczała w boleśnie już wysokich rejestrach — Zatrzymać autobus! Wyrzucić wariata!!!
Powstało zamieszanie; mąż kobiety najwyraźniej nie bardzo wiedział co ma robić i tylko rozglądał się niepewnie, natomiast jeden z pasażerów pochylił głowę nad wózkiem, po czym powiedział:
— Jeśli pani pozwoli - z zawodu jestem weterynarzem - podpierając się swoją wiedzą oraz autorytetem swej profesji muszę z pełną mocą stwierdzić, że w wózku w rzeczy samej znajduje się ogolony kot.
Tym razem kobieta zaniemówiła na znacznie dłuższą chwilę, twarz nabiegła jej krwią i prawdopodobnie planowała już jakąś daleko poważniejszą awanturę, lecz w tym momencie autobus zatrzymał się na przystanku i otworzył drzwi.
Histeryczna matka krzyknęła tak, by wszyscy pasażerowie usłyszeli:
— To jest jaskrawa i karygodna nietolerancja! — Rzuciła mężowi krótkie piorunujące spojrzenie i podniesionym głosem rozkazała — Chodź, Mruczek, natychmiast wysiadamy!
KONIEC
