Irata / Pom-Pom (Otello: Irata vs. Jab-Jab)

Autor: Stéphane Lavoisard, wydawca: L'Atarien, rok: 1986.

Listing tej gry zamieścił w ostatnim swoim numerze – 10/1986 na 28 stronie – francuski magazyn o tematyce atarowskiej L'Atarien. W latach 1983-1986 ukazało się zaledwie jedenaście numerów tego pisma. Na Atarimanii również można zaleźć skany tego pisma, ale przynajmniej niektóre są niekompletne.

Mogłoby wydawać się, że jest to kolejna typowa odmiana gry Reversi. Jednak nie do końca. Oto opis tej gry zaczerpnięty z  L'Atarien:

Il était une fois deux marques d'ordinateurs: IRATA, la plus grande et la meilleure et POM POM, la pire de toutes. Et voilà que POM POM décide de provoquer IRATA en duel. Un combat économique infernal va se dérouler en plein PARIS. Vous devez, à chaque tour, poser un revendeur IRATA de manière à prendre en tenaille un ou plusieurs revendeurs POM POM. Les pions POM POM pris en tenaille deviendront vos alliés, c'est-à-dire des revendeurs IRATA. Mais l'ordinateur qui joue les pions POM POM va en faire de même. Le but du jeu est, évidemment, d'éliminer tous les pions de l'adversaire ou d'en avoir le plus possible quand PARIS (représenté par une grille 8 X 8) sera plein. L'intersection des deux flèches désigne la case où vous voulez vous mettre. Les flèches se déplacent à l'aide du joystick. Pour valider votre choix, appuyez sur le bouton de votre joystick. Quand vous ne pouvez pas poser un pion de manière à en prendre à l’ennemi, vous devez passer. Pour cela, il faut appuyer sur la barre d‘espace. Si un coup est possible, vous devez le jouer, même si celui-ci ne vous convient pas. De ce fait, si vous passez alors que vous pouvez jouer, un bip indiquera que vous ne pouvez pas passer. De même, il peut arriver que l'ordinateur ne puisse jouer. Dans ce cas, il vous redonne la main après votre dernier coup.

Dobrze, być może rzeczywiście nie każdy zna język francuski...

Były sobie kiedyś dwie marki komputerów: Irata, największa i najlepsza oraz Jab-Jab, najgorsza ze wszystkich. I oto Jab-Jab postanowiła wyzwać Iratę na pojedynek. Piekielna wojna ekonomiczna będzie rozgrywać się w samym sercu Paryża. W każdej turze musisz postawić handlowca Iraty w taki sposób, żeby schwytać w potrzask jednego lub więcej handlowców Jab-Jab. Pionki Jab-Jab przyparte do muru staną się twoimi sprzymierzeńcami, czyli także handlowcami Iraty. Jednakże komputer, który gra pionkami Jab-Jab, będzie ze swojej strony robił to samo. Celem gry jest oczywiście eliminacja wszystkich pionków przeciwnika lub złapanie ich jak największej liczby, kiedy Paryż (przedstawiony jako sieć 8 X 8) będzie już zapełniony.
Skrzyżowanie dwóch strzałek oznacza pole, w którym chcesz się ulokować. Przemieszczaj strzałki za pomocą dżojstika. Aby zatwierdzić wybór, wciśnij przycisk dżojstika. Jeśli nie możesz postawić pionka tak, żeby schwytać wroga, musisz opuścić kolejkę. W tym celu należy nacisnąć spację. Jeśli ruch jest możliwy, należy go wykonać, nawet jeśli ci to nie odpowiada. Dlatego, jeśli próbujesz opuścić kolejkę, chociaż możesz zagrać, sygnał bip poinformuje, że nie możesz tego uczynić. Podobnie może zdarzyć się, gdy komputer nie ma ruchu. W tym wypadku ponownie przekazuje ci kolejkę.

Na końcu jest jeszcze taka uwaga: Tout logo ou marque existant ou ayant existé ne serait que pure coïncidence!!! (Zbieżność z jakąkolwiek istniejącą marką lub logo, teraz lub w przeszłości, jest czysto przypadkowa!!!).

Ha, ha! Akurat...

Grę zawsze jako pierwszy rozpoczyna komputer, a my gramy – co oczywiste – jako Irata. Ponieważ nie każdy zna język francuski, przygotowałem wersję polską tej gry pod nazwą „Otello: Irata vs. Jab-Jab”. Przy okazji dodałem też możliwość przerwania rozgrywki i rozpoczęcia nowej (klawisz „N”) oraz zakończenia gry (klawisz ESC). W obu przypadkach trzeba zaczekać, aż komputer wykona ruch.

Jak łatwo zauważyć sterowanie grą jest nietypowe, ale szybko można się przyzwyczaić. Nieco je poprawiłem, gdyż w oryginale trudno było trafić strzałką na właściwe pole. Zresztą sami zobaczcie czy tak jest lepiej.

Pobieranie oryginalnej wersji z Atarimanii

Othello

Autor: R. L. Howarth, wydawca: Friday Fun Software, rok: (pytać autora).

I znowu uśmiechnięte buźki, a dokładniej każdy pion to „człowiek”. Jednakże w odróżnieniu od poprzedniej gry (Happyface) jest nieco dziwnej, bo akcja toczy się na prostokątnej planszy. Instrukcja, o którą jesteśmy pytani na początku, zawiera zasady ogólnie znane gry. Istotna informacja, to gdy nie mamy ruchu, naciskamy klawisz spacji. Taki sam efekt wywołuje naciśnięcie„P”. Gra wyłącznie dla dwóch osób wyposażonych w dwa dżojstiki.

Pobieranie gry

Atari Reversi

Autor: (poszukiwany), wydawca: Futurehouse, rok: 1982.

Program został napisany przez nieznanego (jak na razie) autora i opublikowany w piśmie Magatari, wydawanym przez tajemniczą firmę Futurehouse. Tajemniczą, ponieważ niewiele o niej wiadomo, praktyczne tylko tyle, że posługiwała się adresem 310 W Franklin Chapel Hill, NC 27514, USA i oprócz Atari zajmowała się oprogramowaniem na Commodore 64/Vic 20, TRS-80 Color i IBM PC junior. Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z zawartością tego magazynu, to jest dostępny skan jednego tylko numeru (volume 1 number 9) w The Software Library.

Grając w Atari Reversi można się poczuć, jakbyśmy grali w szachy. Wcale nie dlatego, że tu i tu są pionki, ale dlatego, że program obmyśla ruch niesamowicie długo. W tym miejscu trzeba od razu dodać, że jest on wyjątkowo nieufny wobec naszych poczynań i nie da się grać bez skupienia uwagi. No, chyba że nie zależy nam na wygranej. Po zakończeniu partii program nie kwapi się, aby podpowiedzieć, co dalej należy zrobić więc... nacisnąłem przypadkowy klawisz.

Ups!... okazało się, że program nie jest zabezpieczony przed błędami obsługi. A co należy zrobić? Zapisać wynik i końcowy rozkład pionów na dyskietce lub kasecie. Co gorsza, tej opcji nie można pominąć. Po prostu po zakończeniu gry koniecznie trzeba nacisnąć „S” inaczej zobaczymy obrazek podobny do tego wyżej i jedyne co pozostanie to wpisać RUN albo wyłączyć komputer.

Mając na uwadze „obraz całości” pogrzebałem we wnętrznościach gry i po małej przeróbce dostosowałem ją do pracy pod Turbo BASIC-em XL, co uczyniło oczekiwanie na ruch komputera bardziej znośnym. Dodałem też opcję „Q” (quit), gdyby Atari Reversi nam się znudziły.

Oto cała klawiszologia:

Menu:
1. Gracz kontra komputer.
2. Dwóch graczy.
3. RETURN TO MAGATARI MENU – czyli wyjście.

W czasie gry:
P – pass, gdy nie mamy ruchu.
L – odczyt wcześniej zapisanej rozgrywki.
S – zapis stanu gry. W trakcie gry można tym klawiszem przerwać aktualnie rozgrywaną partię, zapisać aktualny stan i powrócić do gry po jakimś czasie (patrz opcja „L”).
Q – przerwanie gry bez zapisu (tylko w wersji TBXL).  Pojawi się napis PLAY AGAIN [Y/N]. „Y” – powtórna gra, „N” – wyjście.

Flip-It

(Reversi/Otello)
Autor: Michael Prescott, wersja Atari: Alan J. Zett, wydawca: SoftSide Publications, rok: 1981.

Zaraz po uruchomieniu gry zobaczysz pytanie:

NEED INSTRUCTIONS [potrzebna instrukcja]?

Śmiało możemy odpowiedzieć „N” zamiast „Y”, ponieważ przytaczam ją poniżej.

Celem gry jest zapełnienie planszy największą ilością pionów twojego koloru jak tylko to możliwe. Aby to uczynić, musisz oskrzydlać piony przeciwnika i tym sposobem odwracać ich kolor. Oskrzydlenie może nastąpić w poziomie, pionie lub na skos. Gra kończy się po zapełnieniu planszy lub gdy obaj gracze nie mają ruchu.
Kto ma najwięcej pionów, wygrywa.
Ruch wykonujesz przesuwając kursor dżojstikiem na wybrany kwadrat i naciskając fire, podczas gry możesz również wybrać jedną z opcji za pomocą klawisza:

Q – opuść grę;
N – brak ruchu;
B – spytaj o najlepszy ruch.

Skoro już wiesz jak grać, to teraz musisz wybrać kolor swoich pionów:

WHICH COLOR (RED/ BLUE) ?

R – grasz czerwonymi pionami, B – niebieskimi. Następne pytanie:

WANT TO GO FIRST [zaczynasz pierwszy]?

Tradycyjnie: Y – tak, N – pierwszy ruch wykonuje komputer. I następne pytanie:

WANT TO SET UP YOUR OWN GAME [chcesz przygotować własną grę]?

Naciśnięcie Y spowoduje przejście do edytora, w którym można ustawić wstępne (opcja „MANUAL”) położenie pionów, podobnie jak ma to miejsce w programach szachowych, N – to normalna gra.

Po zakończeniu rozgrywki należy nacisnąć Q – zostanie podany wynik gry i wyświetlone pytanie, czy chcemy zagrać jeszcze raz (WANT TO PLAY AGAIN?). Odpowiadamy tradycyjnie – odpowiednio do zamierzenia Y lub N.

Komputer mruczy w czasie gdy zastanawia się nad ruchem. Można odnieść wrażenie, że to mruczenie przechodzi w gniewne powarkiwanie, gdy przegrywa ;) .
Naciskając B możemy otrzymać podpowiedź, jaki najlepiej wykonać ruch. Jednakowoż wydaje mi się, że komputer trochę tu oszukuje, podpowiadając niekoniecznie najlepsze posunięcie ;) .

Rzeczywiście bogata w ciekawe materiały stronka. Dzięki za zwrócenie uwagi na nią.

Hm… Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, jak można tańczyć na róży. Jakieś pomysły?

Zalety takiego rozwiązania (BYE), które przedstawiłeś, są bezsporne. Też wydaje mi się, że ta zmiana nie powinna raczej powodować problemów. Jednakże…
1. Pozostaje to „raczej”.
2. Działanie BYE jest tak zakodowane w świadomości użytkowników (BYE=SELF_TEST=ATARI), że jego zmiana pociąga za sobą pewną nieprzyjemną zmianę „w świadomości”. Przynajmniej tak to odbieram, aczkolwiek przyzwyczaić się można.

Proponowałbym jednak rozważyć wprowadzenie polecenia „CP” (command processor), które dobrze kojarzy się z DOS-em (i poleceniem DOS) i mogłoby działać w sugerowany sposób.

Gdyby BYE w trybie bezpośrednim działoby jak DOS bez MEM.SAV, a w linii programu normalnie, to też byłoby to przyzwoite rozwiązanie i na pewno nie powodowałoby perturbacji programowych.

Jeśli dobrze rozumiem BYE inaczej by działało tylko gdy aktywny jest MEM.SAV. W innym przypadku byłby SELFTEST?

Jeżeli dobrze mierzysz i miernik jest sprawny, to takie cyrki nie mają prawa się dziać, chyba że zasilacz jest uszkodzony. Jak nie masz drugiego, to poproś w serwisie RTV/komórek/komputerowym/AGD o zmierzenie napięcia zasilacza.

Nie wiem czy można ją zaliczyć do tekstówek: Dzika wyspa.

Nie kręć, jeśli nie będziesz musiał, inaczej możesz mieć problem z ustawieniem właściwych kolorów.