Interesujące. Opisz coś więcej.

Nie trzeba wypełniać całych kości, bo one mają dwa razy większą pojemność niż kartridż w Atari ST. Najstarsza noga adresowa jest łączona przez przełącznik do masy lub podciągana do plusa, przez co przełącznik wybiera jedną z połówek kości (obu naraz). Dzięki temu można do istniejących plików obrazu Hi i Lo, dołączyć inne pliki innego obrazu Hi i Lo, no i mamy wtedy dwa dowolne kartridże w jednym, przełączane przełącznikiem. Możesz zatem coś tam sobie dokleić dodatkowo @uicr0Bee.

Co do sześciu kości TOS-u, to musisz zrobić tak, że najpierw plik 192kB pociąć na trzy części po 64kB. Takie trzy części mają kolejno numerki 0,1,2 w Atari i wtedy każdą z nich podzielić na Hi i Lo i masz L0, L1, L2, H0, H1, H2.
Albo odwrotnie: podzielić najpierw cały plik 192kB na dwa pliki Hi i Lo i wtedy pociąć otrzymane dwa pliki każdy na trzy części.
To obojętne w jakiej kolejności to zrobisz, bo wynik końcowy jest taki sam, takie same pliki powstaną.
W efekcie masz sześć kości, tylko tak samo będziesz miał "odwrotnie" Hi i Lo w Atari (podobny przypadek jak z tymi kościami w kartridżu).

Przyłączam się do życzeń. Wszystkim zdrowia i spokoju.

Kawał roboty. Szacun!:-)

Przykład zdrowej rywalizacji jest taki: dwóch programistów pisze dwie całkowicie różne gry, np. platformówkę i wyścigi. Rywalizacja jest o to, żeby gra była najlepsza, ale jednocześnie mogą współpracować ze sobą i dzielić się wiedzą techniczną, bo nie wchodzą sobie tym w drogę. To daje możliwości rozwoju i go przyspiesza z wejściem do zabawy każdego kolejnego programistę, który coś wniesie. Relacje są takie, że każdy wygrywa: programista (każdy), bo publikuje swoją dobrą grę (może na tym zarabiać, może robić dla idei, whatever), a odbiorcy wygrywają, bo dostają więcej niż jedną grę, w dodatku gry są dobre.

Idea konkurencji niosącej postęp, którą tu próbujecie wynosić do rangi czegoś dobrego, to katastrofa i zniszczenie. Programista pisze grę, o czym dowiaduje się drugi programista i pisze taką samą, lub bardzo podobną. Kto pierwszy skończy, ten zarobi kasę i wykosi tym samym konkurencję, która nie zdąży nic sprzedać, a jej gotowy produkt pójdzie do śmietnika. Odbiorca końcowy dostanie grę, którą będzie się musiał zadowolić, bo nic innego nie ma na rynku. Nie będzie to dobra gra, bo będzie niedopracowana, ze względu na wyścig w konkurencji. Dla mnie nie ma tu żadnego rozwoju, jest tylko degeneracja.

Tak myślałem, że jest to kolejny temat, w którym nie za bardzo ma sens dyskusja. Zawsze jest to samo: dyskutują ludzie, którzy nie zajmują się tematem sami, za to wiedzą najlepiej jak jest. Sorry, już znikam, szkoda mojego czasu.

Ale co Cię interesuje? Nazwy firm? Od kilkunastu lat prowadzę własną działalność, a wcześniej pracowałem przez 10 lat w firmie kumpla, która działała też dokładnie z tą doktryną: współpraca, a nie konkurencja. Branża, to wdrożenia systemów ERP. Producenci w Polsce produkują systemy, a firmy wdrożeniowe współpracują ze sobą dzieląc się wiedzą, wymieniając doświadczeniami, robiąc nieraz wspólne wdrożenia jeśli klient był większy i potrzeba było większej mocy przerobowej. Więksi partnerzy przekazują mniejszych klientów mniejszym partnerom, a ci mniejsi większych większym. Ogromny rynek, kilkudniowe zjazdy partnerów w celu osobistego poznania się nawzajem, współpraca na każdym polu. Producent rozwija sieć do współpracy. Firmy wdrożeniowe nie mają też problemu, żeby np. oferować klientom kilka różnych systemów i współpracować z kilkoma producentami jednocześnie. To wszystko są relacje "winner-winner". Klient wygrywa, bo dostaje dopasowany do siebie produkt i właściwego partnera, który mu wdroży porządnie system w jego skali. Nie ma wciskania jedynego słusznego systemu, bo akurat tylko taki jest sprzedawany przez danego wdrożeniowca, tylko otwarcie nieraz mówiłem klientom potencjalnym, że lepiej zrobią kupując to czy tamto. Firma wdrożeniowa z kolei jest "winner", bo ma udane wdrożenia, które kończą się zadowolonym płacącym klientem, a nie rozprawami sądowymi.
Ja znam dużo takich firm przykładowo w tej branży, bo współpracuję z takimi ludźmi, a takich, którzy nie chcą współpracować omijam szerokim łukiem.

Reset, to akurat generowany jest przez układ NE555, który można zasilać aż bodajże do 16V, więc prawdopodobnie to jest jedyny układ w Atari, który można uznać w ciemno za sprawny po przygodzie z podaniem 8-9V. Przy podaniu tak wysokiego napięcia zasilania mamy do czynienia z sytuacją dobrze znaną i wielokrotnie opisywaną (zasilacz od C64 podłączony do Atari). W komputerze mogą być uszkodzone prawie wszystkie układy scalone, przy czym bardzo prawdopodobne jest, że uszkodzonych jest więcej niż jeden układ, więc najlepszą metodą sprawdzania jest niestety podmianka kolejnych układów. Na początek pamięci i Freddie, a później po kolei wszystko. Pamięci można dotknąć i sprawdzić czy któraś jest gorąca, wtedy na pewno do wymiany, ale jak nie jest jakaś gorąca, to też może być uszkodzona, więc to jest warunek konieczny, ale nie dostateczny.

Myślę, że z dużym przybliżeniem można oszacować, że więcej jest  takich co chcą niż co nie chcą. Ale mi tam osobiście to nie przeszkadza - co roku po jakimś czasie od zmiany trafiam na jakąś licytację, albo inny post, w którym jest napisane, że coś tam się wydarzy do którejś tam godziny i wtedy coś mi nie pasuje z czasem, więc wchodzę w opcje i przestawiam, choć nigdy nie mogę sobie przypomnieć, czy ta nazwa opcji oznacza, że coś ma być automatycznie, czy że coś ma być po letniemu, czy po zimowemu, więc przestawiam po prostu na odwrotnie niż było. To trochę jak kiedyś zawsze w starych samochodach, że trzeba coś tam było ręcznie przestawić, albo przytrzymać, żeby coś innego dało się jednocześnie włączyć. W sumie fajne są takie różne patenty:-)

O, to dobre wieści, czyli jednak jest szansa:-) Odszczekuję zatem i życzę dowiezienia projektu do szczęśliwego finału:-)

PS. A dla siebie samego, życzę sobie z całego serca, żebym pograł kiedyś w Hobgoblina II bez przeszkód w stylu, że 10 osób będzie się mogło zapisać na wydanie, które nigdy nie powstanie, a reszta dostanie demo:-)

Wysłane, doręczone, sprzedawca i nabywca zadowolony.

Do zamknięcia.